Το αριστούργημα του Κουέντιν Ταραντίνο «Inglourious Basterds» θα μπορούσε να είναι ακόμη μία ταινία από τις τόσες με θέμα τους κακούς Γερμανούς και τις βιαιότητές τους στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αν δεν ήταν του Ταραντίνο και δεν ήταν και αριστούργημα -κι επομένως- μια κατηγορία μόνη της.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Η μόνη ομοιότητά της σε σχέση με πολλές άλλες του σωρού αποτελεί το γεγονός πως «πάτησε» σε ένα από τα αγαπημένα θέματα της βιομηχανίας του κινηματογράφου που ικανοποιώντας το λαϊκό αίσθημα μετέφερε στην οθόνη τις θηριωδίες των ναζί και άθελά της συνέβαλε στη συντήρηση και τη γιγάντωση της απέχθειας που νιώθει πολύς κόσμος απέναντι σε οτιδήποτε γερμανικό.
Μια ματιά στα μηνύματα ακροατών του NovaΣΠΟΡ FM κατά τη διάρκεια του αγώνα με τη Βραζιλία θα έπειθε και τον πλέον δύσπιστο πως η Γερμανία αποτελεί -ειδικά μεταξύ των Ελλήνων- ό,τι πιο μισητό κυκλοφορεί εκεί έξω σε εθνική ομάδα και το να πει κανείς μια καλή κουβέντα για το συγκρότημα του Λεβ θεωρείται ικανός λόγος για να τσουβαλιαστεί στην κατηγορία του γερμανοτσολιά, του μνημονιακού και του μερκελιστή.
Προσπερνώντας την ισοπέδωση και την ταύτιση ανόμοιων πραγμάτων και αναγνωρίζοντας παράλληλα πως για ορισμένους ανθρώπους με συγκεκριμένα βιώματα κάτι τέτοιο θα συνιστούσε τεράστια υπέρβαση, ας πάμε την κουβέντα ένα βήμα μπροστά ή καλύτερα ένα βήμα πίσω.
Αν επιχειρήσουμε ένα χρονικό φλας μπακ -στις ημερομηνίες γέννησης των Γερμανών διεθνών για παράδειγμα- θα διαπιστώσουμε πως η «νασιοναλμανσαφτ» του Οζίλ, του Κεντίρα, του Κλόζε, του Μπόατενγκ, του Μουστάφι ή του Ποντόλσκι παραμένει μια... κανονική Γερμανία, παρά την αρχική έκπληξη που δημιουργούν τα «εξωτικά» ονόματα. Με εξαίρεση τον τελευταίο, όλοι οι άλλοι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εκεί και επομένως αποτελούν προϊόντα του γερμανικού ποδοσφαίρου και του αντίστοιχου τρόπου σκέψης. Ο Κλόζε μόνο είναι ειδική περίπτωση, όπως και ολόκληρη η περιοχή της Σιλεσίας, αλλά προσωπικά μου αρκεί που ο ίδιος και ο πατέρας του δηλώνουν Γερμανοί από το πρώτο τους κλάμα, οπότε μάλλον δεν είναι ώρα για συζητήσεις γεωπολιτικού ενδιαφέροντος...
Επομένως, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μιλάμε για μια ομάδα που στήθηκε με «παιδομάζωμα» από πρώην αποικίες, ούτε για ποδοσφαιριστές που απέκτησαν μέσα σε ένα βράδυ υπηκοότητα και διαβατήριο, μόνο και μόνο για να συνεισφέρουν στην «εθνική προσπάθεια». Αν κάποιος παρόλα αυτά διατηρεί την άποψη περί «μπασταρδεμένης» Γερμανίας οφείλει να το κάνει για τους σωστούς λόγους.
Ο Ταραντίνο για τις ανάγκες της ταινίας συγκρότησε μια ομάδα «άδοξων», ο Λεβ αντίθετα έψαξε και βρήκε «ένδοξους» -όπως μαρτυρά το εμφατικό 7-1 επί της Βραζιλίας- «μπάσταρδους». Και για να μην έχουμε παρεξηγήσεις με τις λέξεις και τη χρήση τους, το «μπαστάρδεμα» εδώ αφορά το πάντρεμα και τη συνύπαρξη υλικών που μπήκαν σε ένα χωνευτήρι και τα αποτελέσματα αυτού του εκρηκτικού κοκτέιλ φάνηκαν στο γήπεδο. Τίποτα παραπάνω! Καμία μομφή για κανένα λαό…
Φαντάζομαι είναι πολλοί εκείνοι που θα προτιμούσαν μια εθνική με 11 Σβαϊνστάιγκερ ή Σίρλε στο γήπεδο, ακόμη κι αν δεν έφερνε αντίστοιχες επιτυχίες. Πιθανότατα και στην Ελλάδα να υπάρχουν άνθρωποι –αν κρίνουμε από τα ποσοστά των εκλογών- που θα γούσταραν κάτι τέτοιο. Αφήνοντας στην άκρη την πολίτικη και παραμένοντας στο ποδόσφαιρο, η αλήθεια είναι πως πλέον «φυλετική καθαρότητα» δεν υφίσταται στο σπορ.
Η μόνη απάντηση είναι η σύνθεση, το «μπαστάρδεμα» δηλαδή της ποδοσφαιρικής κουλτούρας ενός έθνους με «πινελιές» από το dna που κουβαλά ο καθένας, μέχρι χθες ξένος. Ο Λεβ πήρε άριστα σε αυτό, δίχως εκπτώσεις και με ελάχιστους συμβιβασμούς «διασταυρώνοντας» όχι μόνο ανθρώπους αλλά και φιλοσοφίες. Όπως για παράδειγμα το πατροπαράδοτο, κλασικό γερμανικό σέντερ φορ με το «τίκι-τάκα» του Γκουαρντιόλα. Προϊόν επιμειξίας ήταν κι αυτό. Ένα πείραμα που πέτυχε.
Το ίδιο συμβαίνει άλλωστε και στη φύση που από μόνη της συχνά προχωρά σε τέτοιου είδους πειράματα. Αυτά τα γνωρίζουν καλά οι κηδεμόνες σκύλων. Για κάθε ένα τετράποδο που αποτελεί προϊόν ευγονικής και κάποιος ξόδεψε 500 ευρώ για να το βγάζει βόλτα με καμάρι, υπάρχει κι ένα φανταστικό μπάσταρδο που θα τον κάνει να το κοιτάξει με ζήλια. Η πανσπερμία χρωμάτων, σχημάτων και συμπεριφορών είναι ανεξάντλητη και ο νόμος των πιθανοτήτων λέει πως συχνά τα αποτελέσματα διασταυρώσεων υπερέχουν κατά πολύ σε όλα.
Και κάπως έτσι καταλήγουμε ξανά στους Γερμανούς. Αυτούς τους Γερμανούς, που δεν μοιάζουν πολύ με τους Γερμανούς που γουστάρουμε να αντιπαθούμε μα τους αντιπαθούμε έτσι κι αλλιώς. Σχεδόν από συνήθεια. Αλλά παραμένουν Γερμανοί. Αυτοί οι «ένδοξοι μπάσταρδοι»…
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
